HÎN (حين)

HÎN (حين)

Hin, dört şekilde tefsir edilir:

1. Hîn kelimesi, sene manasında kullanılır; şu âyette olduğu gibi:

Rabbinin izni ile her hîn {yani, Rabbinin emri ile her sene} yemişini verir. (İbrâhîm/25)

2. Hîn, ecellerin /vâdelerin sonu manasında kulla­nılır; şu âyetlerde olduğu gibi:

Yeryüzünde sizin {yani, Adem ile Havva} için bir hî-e {yani, ecellerinizin sonuna} kadar bir kalma/yerleşme ve bir faydalanma vardır. (Bakara/36)

Ve onları bir hîn’e {yani, ecellerinin sonuna} kadar faydalandırdık. (Yûnus/98)

Bir hîn’e kadar bir esas {yani, eskiyecekleri zamana kadar elbiseler, (yataklar, sergiler vb. eşyalar) ve bir meta… (Nahl/80)

3. Hîn, sâ’ât [zamanlar-vakitler-anlar] manasında kullanılır; şu âyetlerde olduğu gibi:

Allah’ı teşbih edin; akşam ettiğiniz vakit [hîn] {yani, güneşin battığı vakit} ve sabah ettiğiniz vakit [hîn] {yani, sabaha ulaştığınız vakit, sabah namazını kılarak} (…..) ve gündüzün sonunda {yani, ikindi vaktinde} ve öğle ettiğiniz vakit [hîn] {yani, ilk öğle vaktinde öğle namazını kılarak}. (Rûm/17-18)

Hine tuzhirûne ibaresiyle, “ilk öğle namazı” kasdedilmektedir.

4. Hîn, muayyen bir sınırı olmayan belirsiz zaman manasında kullanılır; şu âyetlerde olduğu gibi:

Onun haberini bir hînin {yani, bir zamanın -bu da (müşriklerin) Bedr’de katledilmeleridir, ancak âyette bu vakit, beyan edilmemiştir-} ardından bileceksiniz. (Sâd/88)

1. İnsanın üzerinden, henüz kendisinin anılan bir şey olmadığı uzun bir süre geçmedi mi? (İnsan/1)